Yusuf Aygeç’in ilk kişisel sergisi “M.Ö. POP ART” C.A.M. Galeri’de açılıyor. “Ben Olsaydım…” fikriyle yola çıkan sanatçı, klasik ya da kült olmuş resimlerin karakterlerini kendi bulundukları dönemden koparmadan günümüzle bağlantıya geçiriyor.

Sanat, gelişim ve değişim sürecinde özellikle din ve politikanın etkisiyle belli dönemlerde sekteye uğrayıp, tahrip edilmiştir.   Sanatçılar sadece kraliyet ailesini ve kiliseyi resmetmek zorunda bırakılmayıp özgün işlerini sergileme fırsatı bulabilselerdi, acaba nasıl eserler ortaya çıkıp günümüze ulaşacaktı? Sanatçı resimlerinde sanat tarihinden aldığı popüler figürlerin üzerine günümüz pop kültüründen bazı kodlamalar yapıyor ve  geçmişle günümüz arasında yakaladığı bu bağlantı sayesinde aslında o dönemlerde yaşayan insanların günümüz insanlarından hiç bir farkı olmadığına dikkat çekiyor.  Egolar, gösterişler, hırslar hep aynı. Eski zaman karakterleri günümüzde yaşasaydı nasıl olmak isterlerdi fikriyle kurgulanan hikayeler hem geçmiş ve günümüz arasında bir bağ kuruyor hem de hayalgücümüze meydan okuyor.

Yusuf Aygeç ve Furka ‘Nuka’ Birgün’un yolları 2007 senesinde Arkeoloji müzesinde çizim yaparken kesişti. Yaklaşık bir yıl birlikte çizim yaptılar. Bunu takip eden dört yıl boyunca Furkan ‘Nuka’ Birgün graffiti ve illustrasyonda, Yusuf Aygeç ise resim, heykel ve baskı alanlarında yoğunlaştılar.

Zaman içinde tekrar yolları kesişti ve sanatsal sohbetler sırasında beraber bir sergi oluşturma fikri ortaya çıktı. O günden itibaren birlikte üretim süreçleri yeniden başladı.

“Koklayarak Duyuyorum” konsepti aslında hepimizin yaşadığı tanıdık bir duygudan ortaya çıkıyor, farklı disiplinlerden gelen iki sanatçıyı bu denli ortak bir nokta bir araya getiriyor. Tarzlarını tıpkı bir iskambil kartı gibi tuvali ortadan ikiye ayırarak birleştiren Yusuf ve Furkan kişisel dünyalarını ortak bir dille yansıtarak resmediyorlar. İskambil kartlarındaki zıtlık ve birbirini tamamlayıcı özellik “Koklayarak Duyuyorum” serisinde karşımıza çıkıyor. Resimlerdeki girift düzlemler aynı platformda bulunmakla beraber sanatçıların ayrı ayrı kimliklerini ortaya koyuyor ve etkileyici bir beraberlik oluşturuyor.

Yusuf Aygeç ve Furkan ‘Nuka’ Birgün ortak serüvenlerini şöyle açıklıyor:

”Çocukluğumuzda ve büyüme sürecinde yaşanılan ve tecrübe edilen anılarımız zihnimizde uyuyor, bir şekilde uyandırıldığında ve bunu duyup, hissettiğimizde mutlu oluyoruz. Evinin yanındaki arsada misket oynayan bir cocuğun o anını biz bir ‘koku’ olarak adlandırıyoruz ve bu çocugun büyüdüğünde, seneler sonra aynı arsanın yakınından geçtiğinde bu anıyı koklayarak duyacağını varsayıyoruz. Bu bizim somutlayarak duyumsama biçimimiz; anılarımızı böyle duyup, hatırlayıp, mutlu oluyoruz.”

“Koklayarak Duyuyorum” bir dönemin kendine özgü kokusunu, müziğini, üslubunu ve kahramanlarını seyirciye vaad ediyor.

Yusuf Aygeç’in C.A.M. Galeri’deki ikinci kişisel sergisi «Ben Tek, Hepiniz!» meydan okumanın aksine bir yüzleşme serüveni olarak kabul edilebilir.

Aygeç, 2013 yılındaki ilk sergisi «M.Ö. Pop Art» da ustaların hafızalarımızda yer eden eserlerine uyguladığı manipülasyonlarla bize çoktan bildiğimiz imgeler üzerine farklı okumalar yaptırmış; resmine dahil ettiği pop öğeler aracılığıyla eserlerin tamamlandığı zamanlar ile günümüz arasında ironik bağlar oluşturmuştu. Bu sergideki ortak belleğin yerini, yeni sergisinde sanatçının iç dünyası ve bu içsellikten dolayı ortaya çıkan ve hepimize dokunacak hisler ve hikayeler alacak.

Çocukken dinleyip belleğimizde yer eden masallara, öğrenilmiş korkulara, dayatılmış kurallara, inançlara, bilinçaltının derinliklerine iniyor ve alışkanlıkları sorguluyor sanatçı. İzleyici kolektif bir bellek üzerinden, bu kişisel hikayenin her anında kendinden bir şey bulup kendi yüzleşmesini başlatabilir.

Sanatçı, kendini özgür hissettiği zamanlarla, kurallar içine sıkıştığı sürelerde ‘kalbin’ ne şekillere girdiğini göstermeye, şahit etmeye çalışıyor. Ait olduğumuz doğaya dair korkuları da doğanın kendisine hapsediyor.

Sevil Dolmacı Art Consultancy, 21 Kasım – 21 Aralık 2017 tarihlerinde sanatçı Yusuf Aygeç’in “Hayat Kadar Gerçek” adlı kişisel sergisine ev sahipliği yapıyor. Sanatçının üçüncü kişisel sergisi olma özelliği taşıyan bu sergide sanatçı, ‘kimlik, bellek ve zaman’ kavramlarını işliyor.

Aygeç’in tuval yüzeylerinde oluşturduğu kurgular, sanatçının iç dünyasını yansıtırken güncel imgelerin gerçekliğini sorguluyor ve izleyiciyi bu sürece dahil ediyor. Yaptığı okumaları, gözlemleri ve tecrübelerini kişisel bellekteki ortak hissedişlerle bağ kurarak, ortaya çıkarttığı anımsatıcı imgeler ile izleyicilere ortak bellekleriyle ilgili ipuçları veriyor. Bu ipuçlarını verirken sıklıkla kullandığı, ilk andan itibaren değerini ve popülerliğini kaybetmemiş en değerli element ve belki de sistemin en büyük zaafı olan altını görüyoruz.

“Ana formülden kaynaklanan ya da gerçek estetiğin tüm formlarını içeren ve ifade edilebilen bir dizi bağlantıyı atmak zorundayım. Böylelikle tüm görünür evren, sadece hayal gücünün olanak ve göreceli bir değer kazandıracağı bir imgeler-işaretler vitrini haline gelir. Bu hayal gücünün sindirmesi ve dönüştürmesi gereken bir gıdadır. İnsan ruhunun tüm yetileri, bunların tek sefer de kullanan hayal gücü ile desteklenmelidir.’’ -Baudelaire

Yusuf Aygeç’in son dönem resimlerinde, betimlemeye açık ve önceki serilerinde de ele aldığı ortak bellek bilincini gözeten bir ifade gözlemlenmekte. Kurgu merkezinden figürü çıkartmış olsa da resimlerin temelinde yatan duygu, salt insan doğası ve elementsel karşılıkları sorgulamaktır. Bu sorgulamayı resmin teknik ve kavramsal yapısı üzerinden temellendirerek iki ana başlık üzerinden incelemektedir. Önceki serilerinde kullandığı pentür tekniği ve renk paleti, işlediği konu başlıkları ile değişkenlik gösterirken, daha hırçın fırça darbeleri ve katmanlar rölyetif etkinin dışına çıkıp resimsel heykelleşmenin kapılarını da izleyiciye açıyor. Renk arayışları pastel bütünlük içerisindeki serüvenini sürdürürken, kullandığı flash tonlar gözün göremediği, doğa ve evrenin içerisine gizlenmiş pigmentlerin açıkça sorgulandığını gösteriyor.

“Mekanın Ruhu” sergisinin devamı niteliğindeki “Mekanlar Tercihlerin Gölgesidir” sergisinde Yusuf Aygeç’in tuval üzerine yağlı boya ve asitsiz kâğıt üzerine füzenleri yer alıyor. “Mekanın Ruhu” sergisinde sanatçının insanın elementsel karşılıklarının hissel yansıması olarak, mekân sorgulamalarına girmişti. Bu sergide ise aynı hissiyatı doğanın içerisinde mekân, boşluk ve gölge kavramları ile iç içe alarak temelinde tüm bu sarmalın benzer kimyalar olduğunu sorguluyor.

Gölge kavramı tercihlerin dışında gelişen bir izdüşümdür. Bütünlüğü oluşturan lekelerin, boşlukta yer kaplayan bütün nesnelerin tanımsal özetleri olduğunu düşünen sanatçı, mekânları, bütünlüğün içerisinde görebildiğimiz detaylardaki her alanda çözümlemeyi tercih ediyor. Bu tercihler noktasında ise “yazgı” kavramı devreye girerek, seçeneklerin sonucunda gölgelerin izdüşümlerinin canlı olan her varlıktaki hissetme karşılıklarının sorgulama sürecini oluşturur.